Beatyfikacja kard. Stefana Wyszyńskiego i Matki Elżbiety Czackiej. Kim byli?

W niedzielę ( 12 września) o godzinie 12.00 w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie rozpoczęła się msza beatyfikacyjna kard. Stefana Wyszyńskiego i Matki Elżbiety Czackiej. Papieski delegat kard. Marcello Semeraro ogłosił ich nowymi błogosławionymi.

Kard. Stefan Wyszyński oraz Matka Elżbieta Czacka zostali beatyfikowani, a więc uznani przez kościół za nowych błogosławionych. W Eucharystii na ich cześć wzięło udział 600 księży, 80 biskupów z Polski w tym m.in. przewodniczący KEP abp Stanisław Gądecki, prymas Polski Wojciech Polak oraz gospodarz miejsca metropolita warszawski kard. Kazimierz Nycz.

Beatyfikacja kard. Stefana Wyszyńskiego i Matki Elżbiety Czackiej. Kim byli?

W trakcie mszy zostały odsłonięte portrety beatyfikacyjne nowych błogosławionych, które powstały na podstawie ich fotografii. Do ołtarza przyniesiono także relikwie kard. Wyszyńskiego i Matki Czackiej. Wierni zaśpiewali hymny beatyfikacyjne, skomponowane specjalnie na tę okazję: "Soli Deo – Jedynemu Bogu" autorstwa ks. prałata Wiesława Kądzieli do słów bp. Józefa Zawitkowskiego oraz "Błogosławiona Matko Niewidomych" do tekstu s. Damiany Laske FSK z muzyką Piotra Pałki.

Stefan Wyszyński urodził się w 3 sierpnia 1901 r. w miejscowości Zuzela nad Bugiem. Pochodził z rodziny wywodzącej się z miejscowej drobnej szlachty. Jego dziadek za udział w Powstaniu Styczniowym został karnie wysiedlony z Podlasia i zamieszkał we wsi Kamieńczyk koło Radzymina. Jego syn został organistą, osiedlił się w Zuzeli i tam poznał swoją przyszłą żonę. Będąc prymasem, Wyszyński wielokrotnie wspominał potajemne odwiedziny wraz z ojcem na rozsianych po okolicznych lasach mogiłach powstańców. Jego rodzice przywiązywali również ogromną wagę do kultu maryjnego. W 1917 r. Stefan Wyszyński podjął decyzję o wstąpieniu do seminarium.

Róża Maria Czacka (imię zakonne Elżbieta) urodziła się 22 października 1876 r. w Białej Cerkwi na Ukrainie. Ze środowiska rodzinnego wyniosła gruntowne i wszechstronne wykształcenie, ideały patriotyczne i społeczne oraz żywą i pogłębioną wiarę. Grała pięknie na fortepianie i kochała muzykę. Znała biegle angielski, niemiecki, francuski i dodatkowo orientowała się w łacinie kościelnej i średniowiecznej.

 Od dzieciństwa zagrożona była ślepotą. Po wielu nieudanych próbach ratowania resztek wzroku utraciła go ostatecznie w wieku 22 lat. Od polskiego okulisty usłyszała nie tylko prawdę o nieuchronnej ślepocie, ale i wezwanie, by zająć się sprawą niewidomych, którymi w Polsce nikt się nie zajmował. Jej głęboka wiara sprawiła, że przyjęła to, jako dany od Boga znak osobistego powołania życiowego. Przez 10 lat, podczas których samodzielnie podejmowała studia tyflologiczne, poszukiwała pomysłów i wzorów, które mogłaby wykorzystać dla polskich niewidomych.