Assunta „Pupetta” Maresca – mścicielka o twarzy anioła. Była jedną z najsłynniejszych kobiet camorry

Historia tej kobiety, zwanej Laleczką (po włosku –  Pupetta) rozpoczyna się 19 stycznia 1935 roku, gdy urodziła się przyszła przestępczyni. Dorastała w Castellammare di Stabia, w prowincji neapolitańskiej, gdzie zamieszkiwało około 65000 ludzi. Była córką lokalnego kamorysty, Alberta Maresco, parającego się przemytem papierosów. Mężczyzna posługiwał się nożem z szybkością błyskawicy, więc nadano mu ksywę „Lampetielli”, utworzoną od włoskiego słowa „lampo” – błyskawica. Jego urodziwa córeczka, zwana Laleczką, odziedziczyła po nim gwałtowny charakter. Jeszcze jako uczennica szkoły  podstawowej została oskarżona o dotkliwe pobicie i poranienie kolegi ze szkolnej ławki, chłopiec trafił do szpitala, ale Pupetta nie poniosła z tego tytułu poważniejszych konsekwencji, gdyż jej kolega wycofał oskarżenie, ponieważ jego rodzice nie mieli zamiaru wchodzić w konflikt z kamorystą. 

Pupetta wyrosła na urodziwą pannę, jako dziewiętnastolatka zdobyła tytuł „Miss Rovigliano”, miejscowości położonej niedaleko Neapolu. Związała się z Pasquale Simonetti, zwanym Pascqual’e Nola, członkiem kamorry, który w imieniu i na zlecenie kamorry ustalał ceny na produkty rolne, co nie odbywało się polubownie. 

Lampetielli zgodził się, aby jego córka wyszła za mąż za kamorystę, ale dziewczyna zażądała, by chłopak odbył zasądzoną wcześniej karę więzienia zanim wezmą ślub. Chciała również, żeby zerwał z mafijną karierą. Pasquale posłusznie odsiedział sześć miesięcy i 27 kwietnia 1955 roku wziął ślub ze swoją ukochaną, która była już w ciąży. Trzy miesiące później, 16 lipca 1955 roku dosięgła go kula konkurencyjnego gangu, wystrzelona przez Gaetana Orlando. Wdowa nie zamierzała cierpieć w milczeniu, poprzysięgła zemstę na mordercach męża. 4 sierpnia 1955 roku wraz ze swoim bratem, Ciro, wyjechała do Neapolu, by w tamtejszym barze Grandone na Corso Novara, nieopodal dworca w Neapolu osobiście zabić wieloma strzałami ze smith & wessona kalibru 38, domniemanego zleceniodawcę zabójstwa męża, Antonia Esposito.  Był to czyn bez precedensu w dziejach kamorry. W kamorze, aby okazać swoją władzę, trzeba ją zamanifestować publicznie: najwyżej ceni się pojedynek przy wszystkich albo publiczne zabójstwo. Pupetta dokonując honorowej zbrodni nie tylko pomściła śmierć swojego małżonka, ale jednocześnie przejęła jego pozycję. 

Listen to "KOBIECA twarz mafii - Camorra - mafia neapolitańska - Iwona Kienzler [audiobook]" on Spreaker.

Uważano, że kobieta zabiła Esposito z premedytacją i z zimną krwią, jednak sama Pupetta przedstawiła inną wersję wydarzeń. Według niej, Esposito nie wystarczało zabicie Pasquale, chciał także zamordować jego ciężarną żonę, zresztą niejeden raz się jej odgrażał. Jak twierdziła, 4 sierpnia 1955 roku kierowca zawiózł ją na cmentarz, na którym spoczywał jej małżonek. Towarzyszył jej wówczas młodszy brat. Kiedy zaskoczona ujrzała Esposito, wystrzeliła i zabiła mężczyznę broniąc siebie i brata. Potem ukrywała się w zaprzyjaźnionych domach.

4 października 1955 roku pani Simonetti została aresztowana i trafiła do oddziału dla ciężarnych w więzieniu w Poggioreale. Tam urodziła syna, któremu nadała imię po zmarłym ojcu. Pasquale junior spędził w zakładzie penitencjarnym trzy pierwsze lata swojego życia, a potem powierzono go opiece babci ze strony matki. 

Pupetta stanęła przed sądem w kwietniu 1959 roku, a więc dopiero cztery lata po aresztowaniu. Prasa nazywała ją „diwą”, mścicielką o twarzy anioła. Skomponowano nawet piosenkę na jej cześć La legge d’onore (Prawo honoru). Sąd w Neapolu zgodził się na zainstalowanie w sali sądowej mikrofonów, po to, by zebrany przed gmachem tłum mógł wysłuchać wyroku. Dla oskarżyciela sprawa była oczywista – zarówno śmierć Pasquale, jak i jego oprawcy były wynikiem mafijnych porachunków, zaś kobieta działała z premedytacją. Pupetta potwierdziła ten zarzut, oświadczając, że zabiła z miłości i  obawy, że ją chciano również zabić. Sąd skazał kobietę na osiemnaście lat więzienia. Gaetano Orlando, który był wykonawcą wyroku zleconego przez Antonia Esposito, usłyszał wyrok trzydziestu lat pozbawienia wolności, zaś młodszy brat Pupetty, który w dniu zabójstwa był nieletni, został skazany na dwanaście lat pozbawienia wolności. Sąd apelacyjny skrócił jej karę do trzynastu lat i czterech miesięcy pozbawienia wolności, zaś jej młodszego brata uniewinnił. 

Pupetta trafiła do więzienia, gdzie miała spędzić niemal czternaście lat,  ale za kratkami wiodła iście królewski żywot, zostając nieformalną przywódczynią odsiadujących wyrok kobiet. Nie odsiedziała całego wyroku, po dziesięciu latach została ułaskawiona i 17 kwietnia 1965 roku odzyskała wolność. Po wyjściu na wolność była pozbawiona środków do życia, na domiar złego jej synek mówił „mamo” do babci, matki Pupetty, zaś do swojej biologicznej mamy zwracał się po imieniu. 

W 1967 roku zagrała samą siebie w filmie fabularnym Delitto a Posillipo, będącym filmową wersją jej własnej biografii. Pod koniec lat sześćdziesiątych otworzyła w Neapolu sieć sklepów z odzieżą. W 1970 roku ponownie się zakochała, a jej wybrankiem znowu był kamorysta, Umberto Ammaturo, którego specjalnością był handel narkotykami. Kobieta doczekała się z nim dwójki dzieci, bliźniąt Roberta i Antonelli, ale nigdy nie wyszła za ich ojca. Jej najstarszy syn, podobnie jak wielu jego rówieśników, związał swoją przyszłość z kamorrą, co nie skończyło się dla niego najlepiej – w 1974 roku zginął podczas napadu, zaś jego zrozpaczona matka nie mogła wyprawić mu pogrzebu, bo ciała Pasquale nigdy nie odnaleziono. Policja uznała, że chłopak zginął z rąk partnera jego matki, więc Umberto trafił za kratki. Pupetta okazała się bardzo lojalna wobec kochanka i nawet jeżeli sądziła, że Ammaturo przyczynił się do śmierci jej syna, oficjalnie zaprzeczała temu. Jej partner wkrótce odzyskał wolność z braku dowodów winy.  

Pupetta uznała też za stosowne wypowiedzieć się publicznie w sprawie mafijnej wojny toczonej między Nową Kamorrą Zorganizowaną a Nową Rodziną, która wybuchła na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. 13 lutego 1982 roku zorganizowała konferencję prasową w Stowarzyszeniu Dziennikarzy, na konferencji wystąpiła przeciwko potężnemu Raffaele Cuttolo. Ostrzegła go jednak, że jeżeli tknie kogoś z jej rodziny, dosięgnie  go pomsta, bo ona sama osobiście zabije jego samego, jego ludzi i nie oszczędzi jego kobiet, a nawet dzieci w kołyskach. Cutolo nie zamierzał siedzieć z założonymi rękoma,  jego intrygi doprowadziły do oskarżenia Pupetty o zlecenie zabójstwa jednego z członków jego klanu, Cira Galli, ale sprytna kobieta ostatecznie została uniewinniona. Rok później znowu trafiła do aresztu, tym razem z Umberto, pod zarzutem zlecenia zabójstwa psychiatry Aldo Semerariego. Również i tym razem palce w aferze musiał maczać sam Cutolo, bowiem lekarz miał czelność stwierdzić u niego zaburzenia psychiczne. Takie orzeczenie zasługiwało na śmierć, ciało psychiatry znaleziono z uciętą głową w jego własnym samochodzie. Cutolo skierował jednak podejrzenia na Pupettę, która spędziła w więzieniu kolejne cztery lata, aczkolwiek ostatecznie oczyszczono ją z zarzutu zlecenia morderstwa.  Nie był to ostatni kontakt Assunty z wymiarem sprawiedliwości, cztery lata później sąd uznał ją za członkinię kamorry i orzekł konfiskatę jej mienia. Słynna Pupetta straciła wówczas dwa sklepy oraz apartament w Neapolu. W 2004 roku kobieta powróciła do swego rodzinnego miasta, Castellammare di Stabia, ale starała się unikać spotkań z dziennikarzami, bo nie chciała być kojarzona wyłącznie z kamorrą. Zdarzało się jej robić wyjątek, zwłaszcza gdy oferowano jej odpowiednią kwotę w zamian za wywiad. Assunta Maresca, jedna z najsłynniejszych przestępczyń z kręgu kamorry dożyła słusznego wieku osiemdziesięciu sześciu lat. Zmarła 29 grudnia 2021 roku w swoim domu w Castellammare di Stabia. 

Jej barwne i najeżone niebezpieczeństwami życie fascynowało filmowców. W 1958 roku na ekrany kin trafił film La Sfida  (Wyzwanie) wyreżyserowany przez Francesco Rosi, zaś w 1982 roku Marisa Mafaltti i Riccardo Tortora nakręcili obraz Il caso Pupetta Maresca (Sprawa Pupetty Maresca), obydwa filmy oparte były na prawdziwej historii Pupetty. W 2013 roku jej historia trafiła do telewizji, reżyser Luciano Odorisio zrealizował czteroodcinkowy miniserial dla Canal 5 Pupetta, il coraggio e la passione (Pupetta, odwaga i namiętność). 

Iwona Kienzler – autorka serii książek o mafiach: „Al Capone i inni. Z dziejów mafii amerykańskiej”, „Borsellino i Falcone vs mafia sycylijska cosa nostra”, „Camorra, mafia neapolitańska”, „Bruderferajn, tajemnice wileńskich żydów”, „Pablo Escobar i mafia kolumbijska”.