Na początku października Chrissy Teigen podzieliła się z fanami niezwykle smutną wiadomością - gwiazda poroniła w 20. tygodniu ciąży. Już wcześniej modelka informowała o komplikacjach i przez kilka tygodni w domu nie wstawała z łóżka ze względu na krwawienia. Kilka dni przed poronieniem trafiła do szpitala z poważnymi krwotokami. Lekarzom nie udało się uratować dziecka.
Polecany artykuł:
1 października 2020 roku Chrissy Teigen pokazała na Instagramie niezwykle intymne zdjęcia z momentu pożegnania z synem - para zdążyła nadać mu wcześniej imię Jack. Do modelki z całego świata spływały słowa współczucia.
Teraz żona Johna Legenda w obszernym wpisie wróciła do tamtych tragicznych wydarzeń i jeszcze raz podzieliła się nimi z fanami.
Chrissy Teigen o urodzeniu martwego dziecka
W nowym poście Chrissy Teigen dokładnie opisała najtrudniejsze godziny, jakie przeżyła w szpitalu - informację o tym, że będzie musiała urodzić martwe dziecko, wywoływanie porodu i pożegnanie z synem.
W pewnym momencie pogodziłam się już z tym, co się stanie: miałam dostać znieczulenie zewnątrzoponowe i zostać nakłoniona do urodzenia naszego 20-tygodniowego chłopca, który nigdy nie przeżyłby w moim brzuchu (przepraszam za te proste określenia). Wcześniej leżałam w łóżku przez ponad miesiąc, próbując tylko doprowadzić tego małego kolesia do 28 tygodnia, „bezpieczniejszej” strefy dla płodu. Moi lekarze zdiagnozowali u mnie częściowe przerwanie łożyska. Zawsze miałam problemy z łożyskiem. Musiałem urodzić Milesa miesiąc wcześniej, ponieważ jego żołądek nie dostawał wystarczającej ilości pożywienia z mojego łożyska. Ale to była moja pierwsza porażka.
- czytamy.
- napisała Chrissy Teigen, nawiązując do zdjęć, które opublikowała wcześniej na swoim profilu na Instagramie.
Polecany artykuł:
Po kilku nocach w szpitalu mój lekarz powiedział mi dokładnie, co wiedziałam, że nadejdzie - czas się pożegnać. On po prostu by tego nie przeżył, a gdyby to trwało dłużej, ja też mogłabym nie przeżyć. Próbowaliśmy transfuzji krwi, a każda przechodziła przeze mnie, jakbyśmy w ogóle nic nie robili. Pewnej późnej nocy powiedziano mi, że nadszedł czas, aby odpuścić. Na początku trochę się rozpłakałam, a potem wpadłam w konwulsje smarków i łez, mój oddech nie był w stanie dogonić mojego niesamowicie głębokiego smutku. Nawet gdy teraz to piszę, znowu czuję ból. Tlen został nałożony na mój nos i usta, i to było pierwsze zdjęcie, które zobaczyliście. Całkowity i kompletny smutek.
Poprosiłam mamę i Johna o zrobienie zdjęć, bez względu na to, jak niewygodne to było. Wyjaśniłam bardzo niezdecydowanemu Johnowi, że ich potrzebuję i że NIE chcę, abym kiedykolwiek musiała o nie prosić. Że po prostu musiał to zrobić. Był zły. Mogłabym tak powiedzieć. Wtedy nie miało to dla niego sensu. Ale wiedziałam, że muszę pamiętać tę chwilę na zawsze, tak samo, jak musiałam pamiętać, jak się całowaliśmy przed ołtarzem, tak samo, jak musiałem pamiętać nasze łzy radości po Lunie i Milesie. I absolutnie wiedziałam, że muszę podzielić się tą historią.
- czytamy dalej.
Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek zapomnę o tym doświadczeniu. Zawsze śmiałam się z tego, jak bardzo kocham znieczulenia zewnątrzoponowe… nie tak bardzo. Leżałam tam godzinami, czekając, aż usłyszę, że czas przeć. Najwyraźniej nie musiałam się zbytnio rozszerzać, on wciąż był małym chłopcem. Leżałam na boku, zmieniając strony co godzinę, kiedy tylko pielęgniarka kazała mi. Pamiętam, jak leżałam na prawym boku, patrząc na Johna, kiedy kazano mi zmienić stronę. Rozszerzyłam nogi i zaczęłam odwracać się twarzą do Johna i właśnie tak, on właśnie wychodził. Lekarze trochę krzyczeli i… nawet teraz nie wiem, co powiedzieć. Wyszedł. Moja mama, John i ja przytuliliśmy go i pożegnaliśmy się prywatnie, mama szlochała przy tajskiej modlitwie. Poprosiłam pielęgniarki, aby pokazały mi jego ręce i stopy i całowałam je w kółko. Nie mam pojęcia, kiedy przestałam. Mogło to zająć 10 minut lub godzinę.
- opisała modelka.
Polecany artykuł:
- dodała modelka.
Ludzie mówią, że takie doświadczenie tworzy dziurę w sercu. Z pewnością zrobiono dziurę, ale była wypełniona miłością do czegoś, co tak bardzo kochałam. Ta przestrzeń nie wydaje się pusta. Czuję się pełna.
